Kiedy blog odrobinę umiera...

Tak ja wiem, zły ze mnie człowiek. Nie odpowiadam ostatnio na komentarze, nie piszę postów i nawet nie zaglądam na Wasze blogi. Ale już się tłumaczę!!

Ten tydzień postanowił, że taki rudzielec jak ja nie ma prawa bytu na tej planecie. Dlatego od poniedziałku zaczęłam z gorączką. Ale mało tego. Owa gorączka trafiła mi się na noc przed pierwszym dniem pracy. Ale nic. Przecież się nie poddam. Wysokie temperatury sprawiły, że dopiero wieczorne zmęczenie powodowało, że czułam się źle. Noce były koszmarem. Telepałam się z zimna mając na sobie dres i szlafrok. Idealny zestaw do spania:P

Ale ale, co ma gorączka do tego że nie wchodzę na Wasze blogi w poszukiwaniu nowych inspiracji?  Racja, w sumie niewiele. W momencie, kiedy choroba stwierdziła, że się nie poddaję, postanowiła mnie skasować do końca. Jak? Zaatakowała mnie zabójcza kartka. Tak tak nie wiedzieliście o tym, ale papier może być naszym śmiertelnym wrogiem. Narzędzie zbrodni swoją krawędzią ciachnęło mi oko. Niby nic. Po prostu łzawiłam. Wróciłam do domu, zadzwoniłam do okulisty pytając czy mam się pokazać i usłyszałam: Dziecko, natychmiast na ostry dyżur lecisz, bo jak to rogówka to będzie kiepsko. Więc popędziłam na ER:) i co? tak tak, przecięta rogówka. Najłatwiej opisać taką rankę jako podobną do tych, kiedy sobie przecinacie paluchy krawędzią papieru. Tylko jeśli to dotyczy oka to gwarantuję parudniową ślepotę. Duży ból spowodowany wrażeniem posiadania zszywki pod powieką, bóle głowy, regularne wciskanie żelu do oka.... Masakra. Praktycznie uzależniona byłam od innych.

Teraz, kiedy mogę już normalnie posługiwać się zdrowym okiem (wcześniej i to nie było możliwe), a drugie wygląda jak po sparingu z Gołotą informuję: Moja nieobecność jeszcze chwilę potrwa, ale jeszcze tu wrócę ::)